Ինչու մենք այլևս չենք լսում լռությունը
Author: Lusine Stepanyan | 30.05.2025
Նայիր այս զբաղված մարդկանց․ նրանք արդեն սովորել են ժամանակակից կյանքի շտապողականությանը։
Սուրճի մեքենայի շշունջը ու ավտոմեքենաների գոռգոռոցը այն ձայներն են, որոնցով սկսում են օրը՝ առանց հարցեր տալու։
Ավելին՝ նրանք տարօրինակ կերպով հարմարավետություն են զգում այս առավոտյան ձայների մեջ, քանի որ դա ապացուցում է՝
նրանք ապրում են, գործում են, կատարում են իրենց KPI-երը։
Նրանք շտապում են դեպի իրենց մեքենաները, իսկ մտքերն արդեն լի են՝
- ծանրաբեռնված գրաֆիկներով,
- կատարողականության աղյուսակներով,
- առկայծող վերջնաժամերով,
- շնորհանդեսներով՝ փորձված գիշերները,
- ընտանիքի սեղանների շուրջ,
- ընկերական հռհռոցների մեջ,
- հանդիպումներում, ու կրկին հանդիպումներում,
որտեղ ժամացույցների վայրկյանների տկտկոցը լցվում է տարածության մեջ և ձգվում դանդաղ։
Սակայն սպասիր՝ դեռ պիտի աշխատեն, պիտի հաղթեն ժամին։
Ինչու՞ հիմա ժամանակը այդքան արագ է անցնում։
Հիմա ժամացույցը բղավում է.
«Արագացիր, չես հասցնի»։
Ահա այն՝ հաջողության ձայնը, որը արագության ձայնն է։
Արագություն, որը հավասար է հեռավորություն բաժանված ժամանակով։
Արագություն, որն իրենք լսում են որպես քամու սուլոց մեքենայի պատուհաններից, և որը արտացոլում է իրենց ինքնությունը,
որը բազմապատկվելու է ըստ իրենց արդյունքների։
Նրանք տուն են գալիս։
Նրանք լսում են, թե ինչպես են բանալիները փակում դուռը՝ խոստանալով հանգիստ իրենց անձնական ամրոցներում։
Ի՞նչ։ Լռությո՞ւն։
Աղմու՞կ չկա։
Չի կարող պատահել — դա անհնար է։
Ինտերնետը նրանց փրկիչն է։
Ուրիշների ձգտումների նվագախումբը թնդում է։
Ու ուրիշների հաջողության ձայնը հեղեղում է նրանց ականջները։
Նրանք զգում են, որ միացած են ինչ-որ մեծ բանի՝
համաշխարհային աղմուկի անվերջ հոսքին։
Նրանք արդեն մոռացել են՝
- առավոտվա մեղմ շշունջը,
- ինչպես է անձրևը թակթակում պատուհաններին ու պատշգամբի ցանկապատերին,
- ինչպես է քամին մեղմ շշնջում ականջներին,
- ինչպես է հնչում կյանքը՝ առանց ամբիցիաների ու առաջադրանքների դոմինոյի։
Բնությունն անուշությամբ թակում է նրանց ուսին՝ հիշեցնելով.
զգալ ու լսել,
տեսնել ու լսել։